regeren is vooruitzien
De koe moet kalven. Het ei dient gelegd. Duwen, praten, smeken, bidden, met vereende kracht,de forceps om een federale regering! Voor unionistische schildpadden die in een vorige eeuw met het staatsschip laveerden, voor de gesubsidieerde papier- en luchtgazetten, voor de scholieren die met tricolore na-aperij op TV mogen, moet het palaver stoppen. Onweerstaanbaar weergalmt de heilsboodschap van de goede vaderlanders : Vlaamse eisen inbinden, meerderheden verkwanselen, regeren! Ons bestaan is bedreigd. Als het land in duigen valt dan wordt het leven ondraaglijk, de bedelstaf wenkt.De nog werkende bestuursniveaus kunnen niet langer zonder de Belgische betutteling. Een verlangen naar een ordentelijke staatsvorming is slechts extreme Vlaamse spielerei. Van kapitaal belang is niet de staatshervorming maar wel... de prijs aan de benzinepomp!
Alsof autonoom bestuur niets met betaalbaarheid te maken heeft?
Goedverdienend zijn zij die nog met één wedde een mazouttank kunnen vullen. De schatkist zwelt aan door de belasting op de gestegen brandstofprijzen. Op enige maanden tijd steeg de prijs van LPG met meer dan 40%. Vroeg of laat volgen aardgas en elektriciteit de weg van de aardolieproducten.
Op enige maanden tijd werd melk 44% duurder, de prijs van het tarwemeel steeg met 75%.
Bij mensen met een inkomen dat net reikte voor huur, verwarming en een dagelijkse portie bloempap is de room reeds lang van de melk. Meer eetbare spul wordt evenmin goedkoper, ook wie nog niet arm is trekt de broeksriem aan. .
Jan met de pet en Katrien met haar veren wil men wijs maken dat door het gekissebis om meer Vlaanderen en minder België de prijzen van lingerie tot patatten de pan uitrijzen.
Verhofstadt en zijn rode maatjes hebben ver boven hun stand geleefd en met te weinig vooruitzicht geregeerd. In navolging van de boertig geprezen Dehaene Jean-Luc dienden problemen pas opgelost als ze zich stelden. Eerst de voetbal, nadien raisonneren! In deze nog welvarende stadsstaat konden ze zich veel permitteren. Geld door de vensters smijten, staatseigendom verpatsen, schulden niet afbouwen, kosten voor solidariteit op de privésector afwentelen.(Cfr. gratis elektrische stroom betaald door de elektriekers en verhaald op de stroomverbruikers; de verzekering tegen overstromingen verhaald op alle brandverzekerden; het gemeenschappelijk Motorwaarborgfonds gespijsd door de autoverzekerden; abortussen en besnijdenissen gefinancierd door de ziekteverzekerden ...)( Dit alles in een land dat het aan zichzelf verplicht is om alle staatsburgers gelijk te behandelen, dat dure middelen besteedt om onderlinge discriminatie te bestrijden, terwijl het land doelbewust zijn burgers discrimineert, niet alleen inofficieel,- door vriendjespolitiek, via partijkaarten en/of via kleurensyndicale aansluiting,- maar tevens officieel, geregeld door wetten en koninklijk besluiten.)
Een heilige rode koe, de indexering, de koppeling van de lonen aan de levensduurte, lijkt iedereen te beschermen tegen verarming. Verre van ! De geïndexeerde loonaanpassing werkt de consumptie en de prijsstijging in de hand. Zij is een gouden zaakje voor betere verdieners en voor begoede mensen die maandelijkse een lening aflossen. Het gedeelte van het inkomen dat niet bestemd is voor basisuitgaven gaat mee de hoogte in; de gestegen wedde levert een relatieve vermindering van de particuliere schuldenlast. De volledige indexering van hoge lonen staat toe dat er voor enige tijd meer middelen dan voorheen beschikbaar zijn voor die dingen die niet levensnoodzakelijk zijn, die zelfs in de index zijn opgenomen en waarvan het kleinste kind weet dat ze alleen maar goedkoper kunnen worden. (Als nieuwste klucht doen koffiepads en Senseo hun intrede in de index.)
Voor de laagste inkomens, in de huidige omstandigheid, is de aanpassing aan de index meer dan noodzakelijk, eerder schrijnend onvoldoende. De zwarte sneeuw hoopt zich op.
De SP.a roert reeds de oppositietrom, tot zelfs in het Vlaams parlement.
De kleurensyndicaten gaan de spierballen nog eens laten rollen, betoogd wordt er op op 15 december.
Ontwaken zij uit een lange winterslaap? Was de economische ontwikkeling niet te voorzien? Leven wij in een klimaat dat constant goede oogsten oplevert?
Komen na de vette jaren nooit de magere?
De bluf over de door België verworven en te behouden welvaart is een roesmiddel dat de unitaire hallucinatie in stand moet houden.
In Europa en over heel de wereld laten zich entiteiten vinden, met een vergelijkbare grootte maar met een hoger bruto product dan dit van Vlaanderen. De welstand door die entiteiten gegenereerd wordt echter verdeeld over een groot minder presterend hinterland dat meer inwoners telt dan het hoopje Franstaligen dat door onbekwame Waalse en arrogante Brusselse politiekers wordt vertegenwoordigd, en in het zak gezet. I.p.v. hun volk de nodige middelen aan te reiken om een stevige toekomst op te bouwen, moedigen zij het aan om, zolang het nog kan, te vegeteren op de welstand van een ander. Zoals hun Vlaamse politieke evenknieën verkiezen zij het ideologisch bondgenootschap over de taalgrens boven het volksbelang. Zo bespaart de politieke machthebber zich de moeite om het land behoorlijk op te splitsen en behoudt meer kans om regelmatig van de weldaden aan een regeringstafel te genieten.
E. stefkens op 29.11.07
